Sá drengur er ritar hér ber nafnið Bergur. Hann er kempa eins og ætti ekki að fara framhjá lesendum þessarar bloggsíðuHér á þessari guðsvoluðu síðu kemur kempan hugsunum sínum á starfrænt form. Enda er mjög mikilvægt að vera á tánum og nota sér tækni nútímans. Það á að grípa gæsina meðan hún gefst, þetta er mikið speki, svokölluð kempuspeki Kempuspeki er dularfullt fyrirbæri, enginn skilur hana algerlega nema kempan sjálf. Krakkar ekki vera svo með eitthvað helvítis djöfulsins andskotans orðbragð hérna á síðunni. Annars fáiði karöflu eða vont nammi í skóinn, jább, það er rétt, ég ræð yfir jólasveinum.
Ég er ekki frá því að Óðinn sé að fylgjast með mér þessa dagana. Ég var á leið heim í gulum bíl númer 11 í gær. Ég sá allt í einu tvo hrafna, það voru svona þrjú hús milli þeirra. Þeir voru að horfa á mig, Begga sem sagt. Strax var ég sannfærður um að þessir tveir hrafnar voru Huginn og Muninn. Ég get nú ekki neitað því að þetta er mikill heiður, að sjálfur Óðinn sé að fylgjast með manni. Ég sá svo Huginn flögra í kringum mig þegar ég var á leið heim í einkabíl núna rétt áðan. Þessir krummadjölfar eru svo djöfull seigir. Þeir geta fylgst með manni hvort sem maður er í strætó eða einkabíl. Ég veit ekki alveg hvort það sé jákvæð eða neikvæð staðreynd að meistari Óðinn sé að fylgjast með mér. Ég ætla mér að taka þessu sem hrósi, enda full ástæða til.
Ég keypti mér svona sögubók í gær. Þetta er svona sögubók sem maður notar í sex ára bekk, þar sem maður getur skrifað stutta og skemmtilega sögu og látið mynd fylgja með. Ég ákvað að hrinda af stað verkefni þar sem sögubókinn verður í lykilhlutverki. Ég skrifaði nokkrar sögur í bókina. Kristján er búinn að skrifa eina og Ellert eina(þó að hún hafi verið sori, þá er það samt saga, mér blöskraði). Ég sem sagt skil alltaf bókina eftir í stofunni minni þegar ég fer í burtu og fólki er frjálst að koma og skrifa sína sögu og myndskreyta. Ég er að reyna virkja einstaklinginn, þetta dæmigerða dauðyfli sem gerir aldrei neitt frumlegt. Ég er svo skítmikilvægilegur fyrir þetta samfélag að það er kjánalegt.
Fyrsta sagan:
Einungis til þess að gefa tóninn:
b-dawg
Ég keypti mér svona sögubók í gær. Þetta er svona sögubók sem maður notar í sex ára bekk, þar sem maður getur skrifað stutta og skemmtilega sögu og látið mynd fylgja með. Ég ákvað að hrinda af stað verkefni þar sem sögubókinn verður í lykilhlutverki. Ég skrifaði nokkrar sögur í bókina. Kristján er búinn að skrifa eina og Ellert eina(þó að hún hafi verið sori, þá er það samt saga, mér blöskraði). Ég sem sagt skil alltaf bókina eftir í stofunni minni þegar ég fer í burtu og fólki er frjálst að koma og skrifa sína sögu og myndskreyta. Ég er að reyna virkja einstaklinginn, þetta dæmigerða dauðyfli sem gerir aldrei neitt frumlegt. Ég er svo skítmikilvægilegur fyrir þetta samfélag að það er kjánalegt.
Fyrsta sagan:
Einungis til þess að gefa tóninn:
b-dawg