Já, nú hef ég lokið störfum mínum hjá póstlandsliði Íslands, þessi ferð hefur verið ánægjuleg. Ég og herra Póstur eigum ágætis samband núna, vissulega var þetta erfitt á vissum tímapunktum en ég er nokkuð viss um að við höfum skilið í góðu, sem er jú mikilvægt. Ég lofaði að tala um "póstkonurnar" í síðasta pósti, ég er hættur við, þær eru ekkert svo spennandi viðfangsefni. Aðalmálið er þær eru vandræðalega litlar og viðbjóðslega iðnar, allar líka í svona rauðri póstskikkju virkilega gaman að fylgjast með þeim.
Jæja, svo er auðvitað hægt að koma með stastístík úr póstmiðstöð Íslands, þar sem le "plummer" og svitafýla virðist vera lífstíll hjá þessu póststarfsfólki, þriðji hver starfsmaður bruggar villtan plummer þegar hann beygir sig biður í nærliggjandi póstkörfu og annar hver starfsmaður er með króníska svitafýlu, að þessu komst ég eftir að hafa safnað niðurstöðum í eina viku, úrtakið var að vísu ekki stórt eða um 12 manneskjur.
Alla vikuna var ég að vonast til þess að ég fengi að flokka póst sem kæmi hingað á Djammgarða 16, mánudag, þriðjudag, miðvikudag og fimmtudag varð ég fyrir vonbrigðum, en í dag leið mér öðruvísi. Um rúmlega áttaleytið tók ég upp bréf, það var hvítt að lit, áferðin á stöm, stöm en rómantísk. Á bréfinu var falleg letrun. Þegar ég las póstnúmerið 170! Bollagarðar! 16! Ég hélt að ég yrði ekki eldri. Sunneva Hafsteinsdóttir og fjölskylda, ég var að flokka minn eigin póst! Liturinn á pennanum var bleikur og með svona glimmeri, alveg virkilega smekklegt, ég hugsaði um að stinga því undan og koma því sjálfur til skila á Djammgarða 16, en sem póstflokkunarmaður verð ég að vera trúr og tryggur póstþjónustunni, ég setti bréfið í hólf 170, djöfull hlakka ég til að fá bréfið heim...
b-dawg