Sá drengur er ritar hér ber nafnið Bergur. Hann er kempa eins og ætti ekki að fara framhjá lesendum þessarar bloggsíðuHér á þessari guðsvoluðu síðu kemur kempan hugsunum sínum á starfrænt form. Enda er mjög mikilvægt að vera á tánum og nota sér tækni nútímans. Það á að grípa gæsina meðan hún gefst, þetta er mikið speki, svokölluð kempuspeki Kempuspeki er dularfullt fyrirbæri, enginn skilur hana algerlega nema kempan sjálf. Krakkar ekki vera svo með eitthvað helvítis djöfulsins andskotans orðbragð hérna á síðunni. Annars fáiði karöflu eða vont nammi í skóinn, jább, það er rétt, ég ræð yfir jólasveinum.
Fór í Smáralindina í gær, það var alveg ógeðslegt fjör, ég skemmti mér konunglega. Ég keypti mér flíkur þrjár, allar alveg geðveikislega kúl og fæææææííín.
Ég held að afgreiðslufólk á stöðum þar sem fólk getur fengið sér eitthvað í gogginn sé þjálfað til þess að láta fólk kaupa eins mikið og möguleiki er hverju sinni. Þetta er nú engin tímamóta uppgötvun að afgreiðslufólk reyni að troða eins mikið inn á mann og það mögulega getur. Tökum mig sem dæmi, ég fór á Burger King áðan í Smáralindinni þar sem ég fékk mér máltíð eina. Stelpan sem afgreiddi mig virkaði á mig sem svona feimin stelpa sem ákvað að fá sér vinnu á Burger King til þess að gera eitthvað við líf sitt. Hún talaði rosalega lágt og þegar hún spurði hvort ég vildi fá ost á hamborgarann minn þá sagði ég bara ósjálfrátt “já” án þess að hugsa um það. Ég er alveg handviss um að þessi stelpa sé alger brussa og er alltaf öskrandi á alla og alltaf með skæting svo þegar hún kemur á Burger King að vinna þá setur hún upp þetta hvolpasakleysisandlit og lætur eins og Drew Barrymore í “Never Been Kissed”. Þegar hún spurði mig um þennan margumtalað ost á hamborgarann minn þá leit hún þannig út að ef ég myndi ekki taka ostinn með þá myndi yfirmaður hennar taka nýfædda barnið hennar og grýta því niður af Látrabjargi. Auðvitað tók ég ostinn með af því mér er svo gríðarlega annt um börn, en um leið og ég sagði já, þá kom svona glott á hana, svona tröllskessuglott. Svona þannig glott að hún ætti ekkert barn og ef hún ætti það væri hún búinn að borða það því hún væri svo mikil skessa. Ég sá strax að Burger King hafi unnið þessa lotu en ég hefndi mín með því að sulla tómatssósu á borðið þar sem maður fær sér gos. Kannski þarf hún að þrífa það, hah! Hver hlær þá? Ég get svarað því, það verður ég.
Svo þegar ég verð stór þá ætla ég að eiga skrilljón peninga og kaupa þessa keðju og nefnfa hana “Bergur King” eða “King Bergur”. Það verður ljúft.
Ég aðra frásögn frá Bergur King, nei afsakið Burger King, þarna var amma ein og tvö barnabörn, einn strákur og ein stelpa, ég skelli þessu samtali inn í heild sinni því ég hef svo frábært minni.
Stelpa: Amma, viltu þú afganginn af mínum mat, mig langar ekki í hann.
Amma: Nei! Ég er pakksödd, fékk mér að borða heima.
Stelpa: Jæja, þá hendi ég þessu bara.
Amma: Ha! Henda þessu? Usss...þegar mamma mín átti heima á Gunnlaugsstöðum átti hún sextán börn henti aldrei mat!!!
Stelpa : En mig langar ekkert í þetta!
Amma: Henda mat, pjiff! Ég skal þá bara borða þetta!
Svo byrjar amman að háma þessa Burger King máltíð í sig af áfergju, hahaha, það var fyndið að hlusta á þetta. Ég tek aftur fram að þetta var á Burger King, kannski ekki besti maturinn en vitaskuld ekki nógu slæmur til þess að henda honum, allaveganna ekki ef þú átt heima á Gunnlaugsstöðum.
Svo hélt amman áfram að býsnast yfir þess, og röflaði mér sér:”henda mat, pjiff, ansans vitleysa”.
b-dawg
Ég held að afgreiðslufólk á stöðum þar sem fólk getur fengið sér eitthvað í gogginn sé þjálfað til þess að láta fólk kaupa eins mikið og möguleiki er hverju sinni. Þetta er nú engin tímamóta uppgötvun að afgreiðslufólk reyni að troða eins mikið inn á mann og það mögulega getur. Tökum mig sem dæmi, ég fór á Burger King áðan í Smáralindinni þar sem ég fékk mér máltíð eina. Stelpan sem afgreiddi mig virkaði á mig sem svona feimin stelpa sem ákvað að fá sér vinnu á Burger King til þess að gera eitthvað við líf sitt. Hún talaði rosalega lágt og þegar hún spurði hvort ég vildi fá ost á hamborgarann minn þá sagði ég bara ósjálfrátt “já” án þess að hugsa um það. Ég er alveg handviss um að þessi stelpa sé alger brussa og er alltaf öskrandi á alla og alltaf með skæting svo þegar hún kemur á Burger King að vinna þá setur hún upp þetta hvolpasakleysisandlit og lætur eins og Drew Barrymore í “Never Been Kissed”. Þegar hún spurði mig um þennan margumtalað ost á hamborgarann minn þá leit hún þannig út að ef ég myndi ekki taka ostinn með þá myndi yfirmaður hennar taka nýfædda barnið hennar og grýta því niður af Látrabjargi. Auðvitað tók ég ostinn með af því mér er svo gríðarlega annt um börn, en um leið og ég sagði já, þá kom svona glott á hana, svona tröllskessuglott. Svona þannig glott að hún ætti ekkert barn og ef hún ætti það væri hún búinn að borða það því hún væri svo mikil skessa. Ég sá strax að Burger King hafi unnið þessa lotu en ég hefndi mín með því að sulla tómatssósu á borðið þar sem maður fær sér gos. Kannski þarf hún að þrífa það, hah! Hver hlær þá? Ég get svarað því, það verður ég.
Svo þegar ég verð stór þá ætla ég að eiga skrilljón peninga og kaupa þessa keðju og nefnfa hana “Bergur King” eða “King Bergur”. Það verður ljúft.
Ég aðra frásögn frá Bergur King, nei afsakið Burger King, þarna var amma ein og tvö barnabörn, einn strákur og ein stelpa, ég skelli þessu samtali inn í heild sinni því ég hef svo frábært minni.
Stelpa: Amma, viltu þú afganginn af mínum mat, mig langar ekki í hann.
Amma: Nei! Ég er pakksödd, fékk mér að borða heima.
Stelpa: Jæja, þá hendi ég þessu bara.
Amma: Ha! Henda þessu? Usss...þegar mamma mín átti heima á Gunnlaugsstöðum átti hún sextán börn henti aldrei mat!!!
Stelpa : En mig langar ekkert í þetta!
Amma: Henda mat, pjiff! Ég skal þá bara borða þetta!
Svo byrjar amman að háma þessa Burger King máltíð í sig af áfergju, hahaha, það var fyndið að hlusta á þetta. Ég tek aftur fram að þetta var á Burger King, kannski ekki besti maturinn en vitaskuld ekki nógu slæmur til þess að henda honum, allaveganna ekki ef þú átt heima á Gunnlaugsstöðum.
Svo hélt amman áfram að býsnast yfir þess, og röflaði mér sér:”henda mat, pjiff, ansans vitleysa”.
b-dawg